Perilla

Wetenschappelijke naam/namen: Perilla frutescens (L.) Britt.
Algemene naam (namen): Aka-jiso (rode perilla), Ao-jiso (groene perilla), Biefstukplant, Chinese basilicum, Dlggae, Koreaanse perilla, Nga-Mon, Perilla, Perilla-munt, Paarse munt, Paarse perilla, Shiso, Wilde siernetel, Zisu

Medisch beoordeelddoor Drugs.com. Laatst bijgewerkt op 1 november 2022.

Klinisch overzicht

Gebruik

Perillabladeren worden in de Chinese geneeskunde gebruikt voor de behandeling van diverse aandoeningen, als garnering in de Aziatische keuken en als mogelijk tegengif tegen voedselvergiftiging. Bladextracten blijken antioxiderende, antiallergische, ontstekingsremmende, antidepressieve, gastro-intestinale en dermatologische eigenschappen te hebben. Er zijn echter onvoldoende klinische onderzoeksgegevens om het gebruik van perilla voor welke indicatie dan ook aan te bevelen.

Dosering

Er ontbreken gegevens uit klinische studies ter ondersteuning van specifieke doseringsaanbevelingen. Verschillende preparaten en doseringsschema's zijn onderzocht in klinische studies. Zie de specifieke indicaties in de sectie Gebruik en Farmacologie.

Contra-indicaties

Er zijn geen contra-indicaties vastgesteld.

Zwangerschap/Lactatie

Vermijd gebruik. Informatie over veiligheid en werkzaamheid tijdens zwangerschap en borstvoeding ontbreekt.

Interacties

Niet goed gedocumenteerd.

Bijwerkingen

Perilla-olie kan dermatitis veroorzaken.

Toxicologie

Geen gegevens.

Wetenschappelijke familie

• Lamiaceae (munt)

Plantkunde

Perilla is een eenjarig kruid dat inheems is in Oost-Azië en is genaturaliseerd in het zuidoosten van de Verenigde Staten, met name in halfschaduwrijke, vochtige bossen. De plant heeft dieppaarse, vierkante stengels en roodpaarse bladeren. De bladeren zijn eivormig, behaard en gesteeld, met gegolfde of gekrulde randen; sommige zeer grote rode bladeren doen denken aan een plakje rauw rundvlees, vandaar de algemene naam "biefstukplant". Kleine buisvormige bloemen groeien op lange aren die tussen juli en oktober uit de bladoksels ontspringen. De plant heeft een sterke geur die soms als muntachtig wordt omschreven.Hertog 2002,USDA 2022)

Geschiedenis

Perillabladeren en -zaden worden veel gegeten in Azië. In Japan worden perillabladeren (ook wel "soja" genoemd) gebruikt als garnering bij rauwe visgerechten, als smaakmaker en als tegengif tegen mogelijke voedselvergiftiging. De zaden worden geperst tot eetbare olie die wordt gebruikt in commerciële productieprocessen voor lakken, kleurstoffen en inkt. Gedroogde bladeren hebben vele toepassingen in de Chinese kruidengeneeskunde, waaronder de behandeling van aandoeningen aan de luchtwegen (bijv. astma, hoest, verkoudheid), als krampstillend middel, om zweten op te wekken, om misselijkheid te onderdrukken en om een ​​zonnesteek te verlichten.

Scheikunde

Perillabladeren leveren ongeveer 0,2% van een subtiel geurende etherische olie op die sterk varieert in samenstelling en koolwaterstoffen, alcoholen, aldehyden, ketonen en furaan bevat. De zaden hebben een vast oliegehalte van ongeveer 40%, met een groot aandeel onverzadigde vetzuren, voornamelijk alfa-linoleenzuur. De plant bevat ook pseudotannines en antioxidanten die typisch zijn voor de muntfamilie. Een anthocyaanpigment, perillaninechloride, is verantwoordelijk voor de roodpaarse kleur van sommige cultivars. Er zijn verschillende chemotypen geïdentificeerd. In het meest gekweekte chemotype is de hoofdcomponent perillaldehyde, met kleinere hoeveelheden limoneen, linalool, bèta-caryofylleen, menthol, alfa-pineen, perilleen en elemicine. Het oxime van perillaaldehyde (perillartine) zou 2000 keer zoeter zijn dan suiker en wordt in Japan gebruikt als kunstmatige zoetstof. Andere verbindingen die mogelijk commercieel interessant zijn, zijn onder andere citral, een aangenaam citroenachtige verbinding; rosefuraan, gebruikt in de parfumindustrie; en eenvoudige fenylpropanoïden die waardevol zijn voor de farmaceutische industrie. Rozemarijnzuur, ferulazuur, cafeïnezuur en tormentinezuur, evenals luteoline, apigenine en catechine zijn eveneens geïsoleerd uit perilla, evenals langketenige policosanolen die interessant zijn voor bloedplaatjesaggregatie. Een hoog myristinegehalte maakt bepaalde chemotypen toxisch; ketonen (bijv. perillaketon, isoegomaketon) die in andere chemotypen worden aangetroffen, zijn krachtige pneumotoxinen. Hogedrukvloeistofchromatografie (HPLC), gaschromatografie en dunnelaagchromatografie zijn allemaal gebruikt om chemische bestanddelen te identificeren.