Perilla

Wetenschappelijke naam/namen: Perilla frutescens (L.) Britt.
Algemene naam (namen): Aka-jiso (rode perilla), Ao-jiso (groene perilla), Biefstukplant, Chinese basilicum, Dlggae, Koreaanse perilla, Nga-Mon, Perilla, Perilla-munt, Paarse munt, Paarse perilla, Shiso, Wilde siernetel, Zisu

Medisch beoordeelddoor Drugs.com. Laatst bijgewerkt op 1 november 2022.

Klinisch overzicht

Gebruik

Perillabladeren worden in de Chinese geneeskunde gebruikt om verschillende aandoeningen te behandelen, als garnering in de Aziatische keuken en als mogelijk tegengif tegen voedselvergiftiging. Bladextracten hebben antioxiderende, antiallergische, ontstekingsremmende, antidepressieve, GI- en dermatologische eigenschappen aangetoond. Er ontbreken echter klinische onderzoeksgegevens om het gebruik van perilla voor welke indicatie dan ook aan te bevelen.

Dosering

Gegevens uit klinische onderzoeken ontbreken om specifieke doseringsaanbevelingen te ondersteunen. In klinische onderzoeken zijn verschillende preparaten en doseringsregimes onderzocht. Zie specifieke indicaties in de sectie Gebruik en farmacologie.

Contra-indicaties

Contra-indicaties zijn niet geïdentificeerd.

Zwangerschap/borstvoeding

Vermijd gebruik. Informatie over de veiligheid en werkzaamheid tijdens zwangerschap en borstvoeding ontbreekt.

Interacties

Geen goed gedocumenteerd.

Bijwerkingen

Perilla-olie kan dermatitis veroorzaken.

Toxicologie

Geen gegevens.

Wetenschappelijke familie

• Lamiaceae (munt)

Plantkunde

Perilla is een eenjarig kruid dat inheems is in Oost-Azië en genaturaliseerd is in het zuidoosten van de Verenigde Staten, vooral in halfschaduwrijke, vochtige bossen. De plant heeft dieppaarse, vierkante stengels en roodpaarse bladeren. De bladeren zijn ovaal, harig en gesteeld, met gegolfde of gekrulde randen; sommige zeer grote rode bladeren doen denken aan een plakje rauw rundvlees, vandaar de algemene naam ‘biefstukplant’. Kleine buisvormige bloemen worden gedragen op lange stekels die tussen juli en oktober uit de bladoksels komen. De plant heeft een sterke geur die soms als muntachtig wordt omschreven.Hertog 2002,USDA 2022)

Geschiedenis

Perilla-bladeren en -zaden worden veel geconsumeerd in Azië. In Japan worden perillabladeren (ook wel “soja” genoemd) gebruikt als garnering op rauwe visgerechten, en dienen ze zowel als smaakstof als als tegengif voor mogelijke voedselvergiftiging. De zaden worden geperst om eetbare olie op te leveren die wordt gebruikt in commerciële productieprocessen voor vernissen, kleurstoffen en inkten. Gedroogde bladeren hebben veel toepassingen in de Chinese kruidengeneeskunde, waaronder de behandeling van aandoeningen van de luchtwegen (bijvoorbeeld astma, hoest, verkoudheid), als krampstillend middel, om zweten op te wekken, om misselijkheid te onderdrukken en om een ​​zonnesteek te verlichten.

Scheikunde

Perillabladeren leveren ongeveer 0,2% op van een delicaat geurige etherische olie die qua samenstelling sterk varieert en koolwaterstoffen, alcoholen, aldehyden, ketonen en furanen omvat. De zaden hebben een vast oliegehalte van ongeveer 40%, met een groot aandeel onverzadigde vetzuren, voornamelijk alfa-linoleenzuur. De plant bevat ook pseudotannines en antioxidanten die typisch zijn voor de muntfamilie. Een anthocyaninepigment, perillaninechloride, is verantwoordelijk voor de roodpaarse kleur van sommige cultivars. Er zijn verschillende chemotypes geïdentificeerd. In het meest gekweekte chemotype is het hoofdbestanddeel perillaldehyde, met kleinere hoeveelheden limoneen, linalool, bèta-caryofylleen, menthol, alfa-pineen, perilleen en elemicine. Het oxime van perillaaldehyde (perillartin) is naar verluidt 2000 keer zoeter dan suiker en wordt in Japan als kunstmatige zoetstof gebruikt. Andere verbindingen van mogelijk commercieel belang zijn onder meer citral, een aangenaam citroengeurige verbinding; rosefuraan, gebruikt in de parfumindustrie; en eenvoudige fenylpropanoïden die van waarde zijn voor de farmaceutische industrie. Rozemarijn-, ferula-, cafeïne- en tormentinezuren en luteoline, apigenine en catechine zijn ook geïsoleerd uit perilla, evenals policosanolen met lange keten die van belang zijn bij de aggregatie van bloedplaatjes. Een hoog myristinegehalte maakt bepaalde chemotypes giftig; ketonen (bijv. perillaketon, isoegomaketon) die in andere chemotypes worden aangetroffen, zijn krachtige pneumotoxinen. Hoogwaardige vloeistofchromatografie, gas- en dunnelaagchromatografie zijn allemaal gebruikt om chemische bestanddelen te identificeren.